Het meisje was de dochter van een HIV-positieve dame die reeds meer dan 24-uur gebroken vliezen had. Voor de niet-verloskundige onder ons: We streven telkens naar een bevalling binnen 24 uur dat de vliezen gebroken zijn, omdat er anders opstijgende infectie optreedt naar de baby. Als dit niet natuurlijk kan, helpen we de natuur een beetje, met bijvoorbeeld Syntocinon. Dit is een product die de weeën stimuleert, zodat de ontsluiting sneller gaat.
Wat er met deze casus was misgelopen is dat men ons niet had gebriefd dat deze dame reeds op verloskamer lag sinds gisterenochtend (!) met gebroken vliezen. De eerste vroedvrouw wist hier zelfs helemaal niets van, de tweede vroedvrouw van de namiddagshift wist ons dit ACHTERAF te vertellen... Er waren ook geen gegevens neergeschreven in het dossier. Dit stelt ons natuurlijk enorm teleur, omdat we hier naar gevraagd hadden bij het starten van onze shift. Als we dit voordien wisten, hadden we natuurlijk meteen een hulpproduct ingeschakeld.
De bevalling verliep moeizaam, omdat de voorste schouder vast haakte achter het schaambeen van de moeder. De baby werd slap en blauw geboren met een zwakke hartslag en geen spontane ademhaling. We zijn meteen gestart met reanimeren. Tijdens het reanimeren viel ons op hoe lelijk de navelstreng er uit zag. De infectie was duidelijk naar de baby opgestegen. Na enkele minuten hadden we een sterke hartslag, doch nog geen spontane ademhaling, tonus of goede kleur... We bleven reanimeren 20 minuten lang. Dan moesten we een beslissing maken: Blijven we reanimeren?
Deze baby had zuurstof ondersteuning nodig en kunstmatige beademing. Maar dit is niet aanwezig in het Gunjur H/C. De benzine van de ambulance was ook niet voldoende om te transfereren naar Brikama! Alle tegenslag bij elkaar... Met 3 - ik, Marieke en Isatou - hebben we de beslissing gemaakt om te stoppen met reanimeren. We hebben de moeder ingelicht, maar zij liet geen traan... Ze wou haar baby niet zien of vasthouden, en dit moesten we natuurlijk respecteren.Aangezien het meisje in principe nog leefde omdat ze een sterke hartslag had, heb ik haar ingewikkeld en bij mij genomen. Ik heb me neergezet op een stoel en wiegde haar stilletjes in slaap. Ik voelde de hartslag zachtjes wegtikken... Om 19u55 overleed het meisje.
Nadien heb ik het meisje gewassen, en toonbaar gemaakt voor de familie.
De lokale vroedvrouwen wassen normaal de baby niet, en geven de baby bedekt mee met de escorte zodat ze de baby kunnen wassen en begraven. De vader wou zijn kind zien en vasthouden, alsook de familie. Omdat ik het meisje had gewassen en presentabel had gemaakt voor een laatste groet apprecieerden de familie me enorm. Ze zeiden "You are more then humanity".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten